امروز ملت عشق را به پایان بردم . توی یک روز ابری .
کنار کیمیا نشستمو به دلی که از همسرش شکسته بود غمگین شدم
چه خوب نوشتی الیف که راهی که با آن می توان دل مردها را به دست آورد
همان راهی ست که ممکن است دیگر برای همیشه از دستش بدهی
کاش کیمیا قدری صبر کرده بود کاش به جای تحمیلش به شمس قدری به او فرصت داده بود
و شکایت پیش خدا برده بود
با مولوی به عزای شمس نشستم و با اللا به عزای عزیز.
جای که شمس شال کیمیا را دورش می پیچید یا روی صورتش دست می کشید
تا به لب هایش برسد احساس هیجان آن لحظه اش را چه خوب می فهمم.
اما کاش همیشه در همان مرحله می ماند همیشه معشوقه بودن بهتر است
از همسر کسی بودن. معشوقه که باشی پرستیده می شوی و
وقتی همسر کسی باشی سرزنش .
کاش اشتباه برداشت نکنی من از سرزنش هایت هیچ گاه ناراحت نمیشوم
با خودم فکر میکنم من و تو بارها بارها نفس یکدیگر را کشتیم.
و خاک کردیم و سوهان زدیم لبه های برّنده ی روح دیگری را
صیقل دادیم مرمر وجود دیگری را اما به پای هم ماندیم
شاید دور از هیجان اما شاد. شاد و دلخوش به بودن همدیگر.
بگذریم . چه خوب بود شنیدن حرف هایی که خودت به آن ها رسیده ای
از زبان نویسنده ای در فرسنگ ها دورتر از تو .
با عکس العمل های انسانی مربوط به چند سده قبل
دیشب می گفت اگر توانستی از کتابی که خواندی خلاصه ای بنویسی کتاب را فهمیده ای
من جانم را محک زدم بین کلام مولوی وقتی می گفت گاهی من فقط قلمم و شعر از دهانم می ریزد.
واژه ها به جانم هجوم می آورند و فقط باید بروم برای آنکه روی جان سفید دفتر بریزمشان
من قدر می دانم شور و هیجان عشقی آتشین را .
مولانایی که با شمس یکیست و دویی در میان نیست
کیمیایی که به شمس وابسته می شود و بیقرار آغوشش است.
من خوب می فهمم صدای ناهنجار آدم های تو خالی را
که فریاد قضاوتشان را بر سرت آوار می کنند.
خوب میفهمم وقتی می گوید زندگی دایره وار و به رقص سماع می ماند
همه چیز در دایره قسمت به خودت نیز روزی باز خواهد گشت
نوشتن با شنیدن موسیقی توامان مثل نواختن پیانوست انگار واژه های نت های
احساس موسیقی متنی ست که روی صفحه ی کیبورد تند تند تایپ می کنم.
هیجان ,کیمیا منبع
درباره این سایت